Վերջերս լրատվամիջոցներից
մեկը մի կնոջ մասին տեղեկատվություն էր տարածել, ով իր մանկահասակ երեխայի հետ ապրում
է բաց երկնքի տակ՝ կիսախարխուլ շենքի վերջին հարկում: Հարազատներ չունի, իսկ ով էլ
կա, չեն ընդունում ապօրինի զավակ ունեցած մորը: Ամեն ինչ այսքան ցավալի չէր լինի, եթե
ողբալի չլիներ…
Սոցցանցերում ակտիվ
քննարկումներ, դրամահավաքներ, «շորահավաքներ», երեխայի համար «խաղալիքահավաքներ»… Եվ ոչ
մի առաջարկ աշխատանքով՝ սեփական քրտինքով հաց վաստակելու համար: Հիմա կասեք. «մեկը
լինի՝ մեզ աշխատանք առաջարկի»: Հավատացած եմ` իր երեխաների հին շորերից ազատվել ցանկացող
կինը այս կնոջը կարող է նաև մի համեստ գումարի դիմաց բնակարանը մաքրելու առաջարկ անել:
Ի՞նչ է, վա՞տ աշխատանք է, թե՞ մեր չիները դրանից ընկնում են…
Խնդիրը բոլորովին այլ
տեղ է: Անկախությունից ի վեր հայ ժողովրդի նկատմամբ բռնի, բայց «սպիտակ» ստրկացման
գործիքներ են կիրառվում, որոնցից ամենահզորը, թերևս, հայտնի է «բարեգործություն» անվամբ:
Սակայն դրա իրական եզրույթը «ողորմությունն» է: Հենց այդպես և ոչ մի այլ բառով:
Մենք սիրում ենք ցուցադրել
այն, որ մենք բարի բան արեցինք, իսկ իրականում դրա տակ թաքնված է էգոիստական որևէ նկրտում,
ինչպես օրինակ վերը նշված դիպվածը, երբ շտապ անհրաժեշտ է ազատվել երեխայի համար փոքրացած
հագուստից: Մենք սիրում ենք գումար «նվիրաբերել» և «նվիրաբերածի» հարյուրապատիկի չափով
գովազդել մեր ծառայությունները: Մենք կգերադասենք թափել ուտելիքը, բայց ոչ մի կերպ
հաջորդ օրը ավելացած սնունդ անմիջապես չտրամադրել իսկապես կարիքավոր ընտանիքին… ու
նման բազմաթիվ պատմություններ: Իրական բարեգործությունից շա՜տ հեռու պատմություններ…
Իսկ ինչո՞ւ բարեգործություն
անել, եթե միշտ կա մեկը, ում վզին կարելի է բարդել ողջ մեղքը: Կառավարությունն է մեղավոր,
որ մեր տանը զուգարանի ջուրը բաց թողնել հնարավոր չէ, հարևանն է մեղավոր, որ մեր տունը
լավ չի տաքանում, գործընկերն է մեղավոր, որ ինձ առաջ չեն տանում ծառայողական սանդուղքով
և այլն, և այլն…
Իհարկե, բազմաթիվ են
դեպքերը, երբ իսկապես մեղավորներ կան ու պետք է պահանջներ ներկայացնել, սակայն վերադառնանք
մեր այսօրվա թեմային:
No comments:
Post a Comment