Վերջին օրերի իրադարձությունները անձամբ ինձ համար խիստ հայկական 2 երևույթի վառ ապացույցն էին։
Մենք գնում ենք բժշկի, երբ «դանակը ոսկորին է հասնում»։ Հետո՞ ինչ, որ աշխարհը, այդ թվում հայ բուժակները, դարեր առաջ դեռևս պարզել է, որ ավելի լավ է կանխարգելել, քան հետո բուժել։ «Դանակը ոսկորին հասած» գնում ենք բժշկի, նեղվում ենք, բնականաբար չենք ընդունում բժշկի ասածները, ինչ-որ բան անում, ինչ-որ բան չենք անում․․․ Ու վայն եկել տարել է մեզ, եթե բժշկի ցուցումների արդյունքում խոստացված ապաքինման լիարժեք արդյունք չեն տալիս (իսկ այդպիսի բան նույնիսկ տեսականորեն հնարավոր չէ)։ Այդ դեպքում բողոքում ենք բժշկից, հիվանդանոցից ու դեղ արտադրողից, հարևանից, որ առավոտյան շուտ է արթնանում, աշխարհից, որ «թարս է»․․․ բայց ոչ երբեք ինքներս մեզնից։ Ինչպես կարող ենք մենք մեղավոր լինել, չէ՞ որ մենք այդքան «բացառիկ ու աննախադեպ» ենք։
Անասելի տխուր ու ցավոտ է ցանկացած երիտասարդի կորուստը, այն էլ «բողբոջ» տարիքում։ Դեռ որքա՜ն ճանապարհ ունենին անցնելու․․․ նրանց արևավառ աչքերում որքա՜ն նախագծեր ու ապագա կա։ Կար․․․
Ու այս տղաների, հայ ժողովրդի արժանի զավակների կորուստը հենց «դանակը ոսկորին» հասցնելու արդյունքն է։ Ինչո՞ւ։ Որովհետև մեզ մինչև մի լավ չքոթակեցին, մենք չգիտակցեցինք, որ հայրենիքը, հողը արյունով են պահում։ Մենք չհասկացանք, որ պետք է բանակի կողքին լինել ոչ միայն երբ էլ հնար ու ճար չկա, այլ միշտ, անընդհատ, անդադար։ Համազգային ոգու բարձրացման ֆոնին միայն գիտակցեցինք, որ սոցիալական ծանր պայմաններում ապրող զինվորը, նրա զավակը բոլորիս պատասխանատվությունն է, որ միայն հայ և Հայաստանի Հանրապետության քաղաքացի լինելն արդեն ենթադրում է ընդհանուրի շահի համար ապրել ու արարել։
Ոգևորվեցինք, հուզվեցինք, սգացինք, «Հելնեմ Մասիսի գագաթին, ․․․ թուրքի ճակատին» անխուսափելի արտահայտություններն արեցինք ու․․․ ու վերջ, հասանք այնտեղ, որ սկսեցինք քավության նոխազներ փնտրել։ Այ որ սա մի քիչ քիչ գռփեր (արդարացի պահանջ), այ որ Թուրքիան մեր հարևանը չլիներ, այ որ Ռուսաստանը զենք չծախեր, այ որ Ամերիկան տարածաշրջանում հետաքրքրություններ չունենար․․․
Իսկ այ որ մենք գիտակցեինք, որ պարտադիր չէ, որ մեզ քոթակեն, որ մենք հիշենք մեր պարտականությունները, ամեն օր հոգայինք մեր պետության կայացման ու զարգացման համար, չփորձեինք ներքին խնդիրների պատճառներ ու արձագանքներ գտնել մեզնից դուրս ու պարզապես ավելի քաղաքացի լինեինք, այս ամենը հնարավոր կլիներ գոնե մի քիչ կանխել։ Ինչո՞ւ սպասել, որ այլևս հնար ու ճար չլինի, որ համազգային արթնացման ապտակ ստանանք, երբ կարելի է առանց ցավի հաղթահարել ցանկացած դժվարություն, նույնիսկ արտաքին գերհզորներից բխող։ Ինչո՞ւ կործանիչ որդը դրսում փնտրել, երբ դու, հենց դո՛ւ, պարզապես պատասխանատու չես եղել․․․
No comments:
Post a Comment