Բայց այսօր պատերազմական գործողություններն ամբողջ աշխարհում ընթանում են ոչ թե սահմանին, այլ վիրտուալ, գոյություն չունեցող, բայց մեզ փոշեկուլի նման ներքաշող հարթությունում։ Ու չկա ավելի հզոր, կործանիչ ու քայքայող ուժ, քան ինֆորմացիան։ Բոլոր ժամանակներում է այդպես եղել։ Հզոր է եղել նա, ով տիրապետել է ինֆորմացիայի, ավելին, կարողացել է այն ի շահ իրեն օգտագործել։ Այդպես են ծնվել «պատմության» գրքերը, կրոնները․․․ Ու եթե ուշադիր ենք զննում դրանցում մեզ հրամցվող ինֆորմացիան, կարմիր թելի պես մի բան ենք տեսնում առաջին հայացքից նույնիսկ իրար հետ կապ չունեցող այս կրիչներում․
ՔԱՐՈԶՉՈՒԹՅՈՒՆ
Քարոզչությունը, որպես ընդհանրացված երևույթ, վստահաբար դրական երանգավորում չունի։ Բայց առանց դրա հնարավոր չէ պայքարել, մանավանդ եթե «մենք փոքր ածու ենք և շատ սահմանափակ թվով ու զորությամբ թույլ, և շատ անգամ օտար թագավորության տակ նվաճված, բայց և այնպես մեր աշխարհումն էլ քաջության շատ գործեր կան գործված, գրելու և հիշատակելու արժանի...» (Մ.ԽՈՐԵՆԱՑԻ):
Եվ քանի որ վիրտուալ տիրույթում թշնամին աներևույթ է, ոչ միշտ կանխատեսելի, պետք է զինվել գործիքներով ու տեղեկատվությամբ ու անցնել մարտի։
Վիրտուալ աշխարհում ինֆորմացիան լույսի արագությամբ է գրավում երկրագունդը և ով ավելի արագ ու համոզիչ եղավ, չհաշված լոբբիզմի ու այլ ազդեցությունների արդյունքը, նա էլ հաղթող է դառնում։
Մեր տղերքն էլ իրական ու արյունահեղ թշնամու հետ են կռվում։ Ու ինչպես մենք ենք հանգիստ, որ նրանք են ապահովում, նրանց էլ անհրաժեշտ է, որ մենք ինֆորմացիոն պատերազմում նրանց պաշտպանենք նույնկերպ։ Ու գիտակցելով ինֆորմացիոն պատերազմում կեղծ տեղեկտվության կարևորությունը, պետք է միշտ զգոն լինել, չթուլանալ, աչք չփակել․․․
Հաղթանակը նրանն է, ով դրանից չի վախենում ու գիտակցում է թելադրված հակամարտության ռեալ և վիրտուալ հարթակներում տարվող գործողություններում միասնական մոտեցումը։
No comments:
Post a Comment